Historia szermierki

Sztuka władania “białą bronią” znana jest od dawna. Początki współczesnej szermierki sięgają XVI wiecznych Hiszpanii oraz Włoch. Z końcem XVII wieku we Francji stworzono nową broń – lekką i ozdobną szpadę, którą nazywano małą szpadą lub też szpadą francuską. W tamtym czasach szermierka była typowym zajęciem dworskim. Następnie zaczęła wkraczać w nowy etap rozwoju, czyli szermierki sportowej.
Okres ten wiązał się z szeregiem zmian. Wystąpił szybki rozwój teorii oraz taktyki szermierczej. Masową aktywność rozpoczęło wielu wybitnych trenerów i szermierzy, powstały kluby szermiercze jak i związki szermiercze. Dotychczasowe pokazy zastąpiono zawodami szermierczymi. W 1913 roku został założony Międzynarodowy Związek Szermierczy (Federation Internationale d’Escrime, w skrócie FIE), którego zadaniem było uporządkowanie oraz ujednolicenie przepisów dotyczących wymiarów jak i ciężaru broni, metod sędziowania czy też rozgrywania zawodów.

Szermierka jako jedna z dyscyplin olimpijskich

Szermierka została wpisana na listę dyscyplin olimpijskich po raz pierwszy w roku 1896. Wówczas do walki o złoty medal stanęli mężczyźni. Kobiety otrzymały szanse toczenia rozgrywek począwszy od 1924 roku. Należy dodać, że szermierka jest jedną z czterech dyscyplin sportowych, które są rozgrywane na każdych nowożytnych igrzyskach olimpijskich.

Na całym świecie zawody szermiercze odbywają się w pięciu kategoriach wiekowych:

• dzieci – do 13 lat,

• młodzików – do 15 lat,

• juniorów młodszych – do 17 lat,

• juniorów – do 20 lat,

• młodzieżowców – do 23 lat,

• seniorów.

Konkurencje szermiercze uprawiane są w trzech konkurencjach:

• szabla,

• szpada,

• floret.

W Polsce szermierka rozwijała się w podobnym tempie jak i w innych krajach europejskich. Reprezentacji naszego kraju mogą pochwalić się licznymi sukcesami na arenie międzynarodowej. Pierwszy i zarazem jeden z najbardziej pamiętnych medali Olimpijskich zdobyła w roku 1928 drużyna męska. Kolejne zdobywane były systematycznie przez wiele lat zawodów.